Graag wil ik mijn ervaringen en belevenissen als vrijwilligster met u delen.
Sinds 10 jaar word ik nu als oud CCU verpleegkundige gevraagd om een kindje uit Afrika op te halen voor een hartoperatie in Nederland. Dit is meestal één keer per jaar. Naast werkzaam te zijn geweest in de gezondheidzorg heb ik gevlogen bij de KLM als stewardess, beide parttime. Het voordeel van deze twee beroepen is de weg te weten op de luchthavens en bij problemen in staat te zijn oplossingen te vinden. Dit laatste is menigmaal nodig geweest. Gelukkig kan ik altijd een beroep doen op Stichting Luchtvaart zonder Grenzen (LZG) mocht dit nodig zijn. Het helpt dan uit te leggen waarom je dit werk doet om zo good will te kweken bij de autoriteiten op de luchthaven. Ook kan het helpen te melden dat het een kind is uit hun land dat met hulp weer een toekomst krijgt.
Samenwerking Stichting Luchtvaart zonder Grenzen en Open Hearts for Kids
Luchtvaart zonder Grenzen heeft in Afrika verschillende missies, onder andere om via gedoneerde vliegairmiles de kinderbegeleiding naar Nederland te regelen. De organisatie 'Open hearts for kids' heeft in verschillende Afrikaanse landen via zendelingen, vroedvrouwen of andere hulpverleners contact met elkaar. Deze veldwerkers ontmoeten naast allerlei medische problemen soms kinderen met ernstige hartafwijkingen. Wanhopige ouders lopen dagen met hun zieke kind naar een dichtstbijzijnde ziekenhuis of dokterspost, in de hoop antwoord te krijgen waarom dit kind anders is. Mocht het kind een hartafwijking hebben en er in het land zelf geen mogelijkheid is om dit operatief te verhelpen dan neemt de contactpersoon contact op met de 'Stichting open hearts for kids'. Uitvoerig overleg vindt o.a. in het LUMC plaats. Mocht de afwijking inderdaad operabel zijn en het ziekenhuis in Nederland heeft zijn fiat gegeven, begint voor 'Luchtvaart zonder Grenzen' het regelen van vervoer naar Nederland.
Wat betekent kinderbegeleiding voor mij als vrijwilliger
Voor mij persoonlijk voel ik dat ik een schakel mag zijn in een zeer kostbare ketting. Met elkaar doen we dit en wordt de ketting een geheel. Het is een verantwoordelijke taak ter plaatse. Gecontroleerd moet worden of het kind echt fit to fly is, of alle papieren kloppen, er geen letter verkeerd staat op de formulieren. Een andere vraag is of het kind goed voorbereid is. Welke medicijnen gebruikt het, kent het speciale gewoontes, verstaat het Engels of Frans. Zo niet dan vraag ik de tolk wat woorden fonetisch op te schrijven. Graag ben ik een dag extra in het land zodat de ouders vertrouwen in mij kunnen krijgen en het kindje (vaak jonger dan 4 jaar) mij leert kennen en ik haar/hem. Meestal heeft het kind geen koffer bij zich omdat er gewoon niets is om in te pakken. Ik vraag dan ook aan contactpersoon wat extra kleding mee te geven. Hoe anders is de terugreis na een paar maanden. Vaak gaan er 2 of 3 koffers mee met van alles en nog wat. Ook hulpgoederen voor een ziekenhuis of schooltje. Om deze reden reis ik zelf met alleen een trolley zodat er genoeg ruimte is voor extra bagage.
Wat betekent het voor de ouders van het kind
Het is niet niks met een blanke onbekende vrouw je kind mee te moeten geven en niet te weten of je het ooit nog terugziet. Zal de operatie slagen? Het kind heeft nog nooit gevlogen maar ik heb altijd de indruk dat hij of zij zich voelt zitten in een grote huiskamer vol met mensen. In het vliegtuig begint de eerste ontmoeting met de onbekende wereld. Aan de ouders zelf vertel ik altijd dat ik zelf moeder ben en weet wat er in hen omgaat. Ik laat merken dat ik hun kostbare bezit zal verzorgen als mijn eigen kind. Bij het overdragen van het kind krijg ik tranen in m’n ogen en durf ouders bijna niet aan te kijken. Aan de moeder geef ik een zilveren ketting met hartje, onze verbondenheid.
Afscheid op het vliegveld in het algemeen
Het afscheid probeer ik zo kort mogelijk te houden. Een keer vertrok ik in een busje vol met familieleden naar het vliegveld. Iedereen in bedrukte stemming. Met moeite kon ik er nog in. Ze vertelden dat als ik weer veilig met hun kind zou terugkomen er nog veel meer mensen zouden staan! Het verschil met heen gaan en terugkomen is een groot feest vol blijdschap. Vaak wordt er een gebed uit gesproken op het vliegveld. Ook dat is om kippenvel van te krijgen. Het kind geef ik een hand en samen gaan we door de controles wat mij hartkloppingen bezorgt. Zal het lukken, zijn alle formulieren aanwezig en correct ingevuld? Rent het kind niet terug naar de ouders?Eenmaal door alle controles begint voor mij een beetje de ontspanning. Af en toe is het kind in en in verdrietig en als troosten niet helpt, laat ik hem of haar even rustig alleen zitten en na enige tijd als het beseft dat we echt gaan komt het naar je toe. We gaan wat kleuren of spelletjes doen. Een keer heb ik tijdens een terugvlucht de hele nacht 'Mens erger je niet' gespeeld.
Mijn reis met Renfred
Mijn laatste reis vond plaats eind januari jl. Corona was al aanwezig in verschillende landen, ook in Ghana waren er strenge maatregelen vooral om het land binnen te komen. Ik ging Renfred ophalen uit Accra, dit keer een wat ouder jongetje van 7 jaar. Met de ouders en zusjes en contactpersoon vond de eerste ontmoeting de volgende dag plaats in mijn hotelletje. Een overbezorgde vader legde me van alles uit over zijn zoontje, o.a. de manier hoe hij in bed gelegd moest worden. De vader liet me filmpjes zien. We aten met elkaar en de stille Renfred nam mij op. Gelukkig was zijn eetlust goed en ik vertelde hem dat ik een lekkere kindermaaltijd voor hem besteld had voor aan boord. Ze hadden hem goed voorbereid. Ik observeerde geen benauwdheidsklachten of andere zichtbare verschijnselen van zuurstoftekort. We bleven een paar uur samen en het ging goed.
De vliegreis naar Nederland
De volgende avond laat spraken we opnieuw in het hotelletje af om richting het vliegveld te gaan. Met een knuffel in zijn hand die hij van mij kreeg als een soort mascotte voor de komende tijd ging de reis beginnen. Alles verliep vlotjes en de autoriteiten vroegen naar de bekende formulieren. Ik overhandigde één van hen de hele map en hij antwoordde:” You are good prepared mam”. (dank aan organisaties!). Bij de gate zat Renfred stil naast me. Hij wilde niets doen qua kleuren of spelletje. Opeens zag ik tranen over zijn wangen lopen. Wat een stil verdriet. Ik vroeg aan twee jonge in Nederland wonende Ghanese dames of ze hem in zijn taal nog eens het een en ander wilde duidelijk maken. Ook dat ik hem zo dapper vond! De reis verliep vlekkeloos. Tijdens de maaltijd wees Renfred naar mijn rijst, fluisterend maakte hij duidelijk dat hij dat ook nog wel wilde eten, naast zijn eigen kindermaaltijd. De filmpjes aan boord vond hij geweldig en zijn vingertjes begrepen al snel hoe het allemaal werkte! Door de bemanning werd hij nog eens extra verwend. Op Schiphol stonden de twee pleeggezinnen waar Renfred afwisselend zou verblijven en afgevaardigden van beide organisaties ons op te wachten. Een warme jas werd aangetrokken en het was mij duidelijk dat er de komende tijd een warme deken over hem heen geslagen zou worden. Na de overdracht ging ieder zijns weegs.
Ondertussen bij het gastgezin
Contact hielden we intensief met elkaar. Zowel met de familie in Ghana als met de gastouders. Wat waren zij opgelucht toen zij de eerste foto’s kregen toegestuurd en alles goed verlopen was. Nu brak een spannende tijd aan. De eerste weken kom ik niet langs bij de gastouders ook om te voorkomen dat het kind denkt dat ik hem al terug ga brengen. Na de geslaagde operatie bezocht ik Renfred in het ziekenhuis en thuis bij de pleegouders in Katwijk. Cadeautjes die ik had meegenomen wilde hij niet openen. Die waren voor zijn broertje en zusje fluisterde hij. Hij had het prima naar zijn zin daar bij de families. Speelde heerlijk, er werd gestoeid met de andere kinderen van het gezin en hij keek zoals alle kinderen naar filmpjes. Het ging goed met hem en zienderogen knapte hij op. Opeens verdween hij naar boven. Terugkomend met een grote tas die in de gang werd gezet voor mij om mee te nemen naar Ghana. Nog steeds fluisterend vertelde Renfred dat dit echt mee moest.
Is Renfred klaar voor de terugreis?
De controles en revalidatie verliepen goed. Aan een terugvlucht werd gedacht zo half april. Totdat Renfred heimwee kreeg plus Corona de kop opstak. De laatste controle in ziekenhuis (verplicht om terug te mogen vliegen) moest nog plaats vinden. De angst dat het vliegruim gesloten zou worden maakte een eerdere planning om terug te vliegen noodzakelijk. Een nieuw visum voor mij moest desnoods met spoed aangevraagd worden, zodat we dinsdag terug konden vliegen. Dus ook een spoedcontrole voor Renfred. Het was voor de organisaties een heel weekend proberen contact te krijgen om tickets te veranderen. We waren niet de enige die belden. Wat een werk is er verzet door Luchtvaart zonder Grenzen. Een aanvraag voor een spoedvisum deed ik tijdens dat weekendje weg met familie. Uiteindelijk werd besloten Renfred zonder begeleiding terug te laten vliegen, want ik zou 14 dagen in quarantaine in Ghana moeten. Wat een moeilijke beslissing is dit geweest. Wat een verdriet en zorgen bracht dit bij mij te weeg. Zou het goed gaan aan boord? De oplossing op Schiphol zou zijn, bedacht ik ’s nachts, dat ik Renfred met kinderbegeleiding van de KLM naar de gate zou brengen. Ik werk op Schiphol als vrijwilligster bij het Meditatie Centrum en met hun toestemming zou dat mogelijk moeten zijn. Dit was het laatste wat ik voor hem kon doen qua begeleiding!
De terugreis naar zijn ouders in Ghana
De ochtend voor vertrek bedankte Renfred per filmpje iedereen dat het gelukt was. Wat een blijdschap bij hem. Het was ontroerend om elkaar te zien op Schiphol en Renfred vloog in mijn armen. Helaas moest ik hem vertellen dat ik niet mee kon maar er goed voor hem gezorgd zou worden aan boord door de stewardessen. Bij de gate zag ik een oudere dame zitten. Ik vroeg waar zij zat en of zij bereid zou zijn een oogje in het zeil te houden. Ik heb haar meegedeeld, dat zij geen verantwoording voor hem hoefde te dragen en haar 'taak' alleen wat aandacht en het geven van een knuffel zou zijn. Volmondig antwoordde zij positief op mijn vraag. Personeel hielp fantastisch mee en gaf Renfred een extra stoel dichtbij de oudere dame. Ik bleef samen met de pastor van de luchthaven bij de gate tot ik echt het vliegtuig zag weg taxiën. Stel dat het vliegtuig vertraging had en men van boord moest gaan dan wilde ik er opnieuw voor hem zijn. Aan boord is hij verwend door de crew. De vlucht verliep probleemloos en laat in de avond kregen we bericht dat het toestel veilig geland was en Renfred onder begeleiding van de kinderopvang ter plaatse, herenigd werd met zijn ouders.
Opluchting voor iedereen in Nederland
Een dag later werd het luchtruim gesloten! Dit geeft achteraf aan hoe moeilijk de beslissing ook was, dat het de juiste beslissing was. We moesten er niet aan denken dat Renfred met zo’n heimwee nog maanden in Nederland had moeten blijven. In mei is Renfred 8 geworden. We spraken een boodschap in en zongen voor hem. Super dat we in een wereld met communicatie leven! Regelmatig hebben we nog contact en ook al was het in het begin even wennen voor de ouders gaat het goed met hem. Tenslotte is hij vervroegd naar huis gegaan, maar de zorg daar kan het nu handelen! Voor mij persoonlijk was dit een moeilijke tijd, maar het is allemaal dankzij de inzet van velen tot een goed einde gekomen.
Stieneke
Graag wil ik mijn ervaringen en belevenissen als vrijwilligster met u delen.
Sinds 10 jaar word ik nu als oud CCU verpleegkundige gevraagd om een kindje uit Afrika op te halen voor een hartoperatie in Nederland. Dit is meestal één keer per jaar. Naast werkzaam te zijn geweest in de gezondheidzorg heb ik gevlogen bij de KLM als stewardess, beide parttime. Het voordeel van deze twee beroepen is de weg te weten op de luchthavens en bij problemen in staat te zijn oplossingen te vinden. Dit laatste is menigmaal nodig geweest. Gelukkig kan ik altijd een beroep doen op Stichting Luchtvaart zonder Grenzen (LZG) mocht dit nodig zijn. Het helpt dan uit te leggen waarom je dit werk doet om zo good will te kweken bij de autoriteiten op de luchthaven. Ook kan het helpen te melden dat het een kind is uit hun land dat met hulp weer een toekomst krijgt.
Samenwerking Stichting Luchtvaart zonder Grenzen en Open Hearts for Kids
Luchtvaart zonder Grenzen heeft in Afrika verschillende missies, onder andere om via gedoneerde vliegairmiles de kinderbegeleiding naar Nederland te regelen. De organisatie 'Open hearts for kids' heeft in verschillende Afrikaanse landen via zendelingen, vroedvrouwen of andere hulpverleners contact met elkaar. Deze veldwerkers ontmoeten naast allerlei medische problemen soms kinderen met ernstige hartafwijkingen. Wanhopige ouders lopen dagen met hun zieke kind naar een dichtstbijzijnde ziekenhuis of dokterspost, in de hoop antwoord te krijgen waarom dit kind anders is. Mocht het kind een hartafwijking hebben en er in het land zelf geen mogelijkheid is om dit operatief te verhelpen dan neemt de contactpersoon contact op met de 'Stichting open hearts for kids'. Uitvoerig overleg vindt o.a. in het LUMC plaats. Mocht de afwijking inderdaad operabel zijn en het ziekenhuis in Nederland heeft zijn fiat gegeven, begint voor 'Luchtvaart zonder Grenzen' het regelen van vervoer naar Nederland.
Wat betekent kinderbegeleiding voor mij als vrijwilliger
Voor mij persoonlijk voel ik dat ik een schakel mag zijn in een zeer kostbare ketting. Met elkaar doen we dit en wordt de ketting een geheel. Het is een verantwoordelijke taak ter plaatse. Gecontroleerd moet worden of het kind echt fit to fly is, of alle papieren kloppen, er geen letter verkeerd staat op de formulieren. Een andere vraag is of het kind goed voorbereid is. Welke medicijnen gebruikt het, kent het speciale gewoontes, verstaat het Engels of Frans. Zo niet dan vraag ik de tolk wat woorden fonetisch op te schrijven. Graag ben ik een dag extra in het land zodat de ouders vertrouwen in mij kunnen krijgen en het kindje (vaak jonger dan 4 jaar) mij leert kennen en ik haar/hem. Meestal heeft het kind geen koffer bij zich omdat er gewoon niets is om in te pakken. Ik vraag dan ook aan contactpersoon wat extra kleding mee te geven. Hoe anders is de terugreis na een paar maanden. Vaak gaan er 2 of 3 koffers mee met van alles en nog wat. Ook hulpgoederen voor een ziekenhuis of schooltje. Om deze reden reis ik zelf met alleen een trolley zodat er genoeg ruimte is voor extra bagage.
Wat betekent het voor de ouders van het kind
Het is niet niks met een blanke onbekende vrouw je kind mee te moeten geven en niet te weten of je het ooit nog terugziet. Zal de operatie slagen? Het kind heeft nog nooit gevlogen maar ik heb altijd de indruk dat hij of zij zich voelt zitten in een grote huiskamer vol met mensen. In het vliegtuig begint de eerste ontmoeting met de onbekende wereld. Aan de ouders zelf vertel ik altijd dat ik zelf moeder ben en weet wat er in hen omgaat. Ik laat merken dat ik hun kostbare bezit zal verzorgen als mijn eigen kind. Bij het overdragen van het kind krijg ik tranen in m’n ogen en durf ouders bijna niet aan te kijken. Aan de moeder geef ik een zilveren ketting met hartje, onze verbondenheid.
Afscheid op het vliegveld in het algemeen
Het afscheid probeer ik zo kort mogelijk te houden. Een keer vertrok ik in een busje vol met familieleden naar het vliegveld. Iedereen in bedrukte stemming. Met moeite kon ik er nog in. Ze vertelden dat als ik weer veilig met hun kind zou terugkomen er nog veel meer mensen zouden staan! Het verschil met heen gaan en terugkomen is een groot feest vol blijdschap. Vaak wordt er een gebed uit gesproken op het vliegveld. Ook dat is om kippenvel van te krijgen. Het kind geef ik een hand en samen gaan we door de controles wat mij hartkloppingen bezorgt. Zal het lukken, zijn alle formulieren aanwezig en correct ingevuld? Rent het kind niet terug naar de ouders?Eenmaal door alle controles begint voor mij een beetje de ontspanning. Af en toe is het kind in en in verdrietig en als troosten niet helpt, laat ik hem of haar even rustig alleen zitten en na enige tijd als het beseft dat we echt gaan komt het naar je toe. We gaan wat kleuren of spelletjes doen. Een keer heb ik tijdens een terugvlucht de hele nacht 'Mens erger je niet' gespeeld.
Mijn reis met Renfred
Mijn laatste reis vond plaats eind januari jl. Corona was al aanwezig in verschillende landen, ook in Ghana waren er strenge maatregelen vooral om het land binnen te komen. Ik ging Renfred ophalen uit Accra, dit keer een wat ouder jongetje van 7 jaar. Met de ouders en zusjes en contactpersoon vond de eerste ontmoeting de volgende dag plaats in mijn hotelletje. Een overbezorgde vader legde me van alles uit over zijn zoontje, o.a. de manier hoe hij in bed gelegd moest worden. De vader liet me filmpjes zien. We aten met elkaar en de stille Renfred nam mij op. Gelukkig was zijn eetlust goed en ik vertelde hem dat ik een lekkere kindermaaltijd voor hem besteld had voor aan boord. Ze hadden hem goed voorbereid. Ik observeerde geen benauwdheidsklachten of andere zichtbare verschijnselen van zuurstoftekort. We bleven een paar uur samen en het ging goed.
De vliegreis naar Nederland
De volgende avond laat spraken we opnieuw in het hotelletje af om richting het vliegveld te gaan. Met een knuffel in zijn hand die hij van mij kreeg als een soort mascotte voor de komende tijd ging de reis beginnen. Alles verliep vlotjes en de autoriteiten vroegen naar de bekende formulieren. Ik overhandigde één van hen de hele map en hij antwoordde:” You are good prepared mam”. (dank aan organisaties!). Bij de gate zat Renfred stil naast me. Hij wilde niets doen qua kleuren of spelletje. Opeens zag ik tranen over zijn wangen lopen. Wat een stil verdriet. Ik vroeg aan twee jonge in Nederland wonende Ghanese dames of ze hem in zijn taal nog eens het een en ander wilde duidelijk maken. Ook dat ik hem zo dapper vond! De reis verliep vlekkeloos. Tijdens de maaltijd wees Renfred naar mijn rijst, fluisterend maakte hij duidelijk dat hij dat ook nog wel wilde eten, naast zijn eigen kindermaaltijd. De filmpjes aan boord vond hij geweldig en zijn vingertjes begrepen al snel hoe het allemaal werkte! Door de bemanning werd hij nog eens extra verwend. Op Schiphol stonden de twee pleeggezinnen waar Renfred afwisselend zou verblijven en afgevaardigden van beide organisaties ons op te wachten. Een warme jas werd aangetrokken en het was mij duidelijk dat er de komende tijd een warme deken over hem heen geslagen zou worden. Na de overdracht ging ieder zijns weegs.
Ondertussen bij het gastgezin
Contact hielden we intensief met elkaar. Zowel met de familie in Ghana als met de gastouders. Wat waren zij opgelucht toen zij de eerste foto’s kregen toegestuurd en alles goed verlopen was. Nu brak een spannende tijd aan. De eerste weken kom ik niet langs bij de gastouders ook om te voorkomen dat het kind denkt dat ik hem al terug ga brengen. Na de geslaagde operatie bezocht ik Renfred in het ziekenhuis en thuis bij de pleegouders in Katwijk. Cadeautjes die ik had meegenomen wilde hij niet openen. Die waren voor zijn broertje en zusje fluisterde hij. Hij had het prima naar zijn zin daar bij de families. Speelde heerlijk, er werd gestoeid met de andere kinderen van het gezin en hij keek zoals alle kinderen naar filmpjes. Het ging goed met hem en zienderogen knapte hij op. Opeens verdween hij naar boven. Terugkomend met een grote tas die in de gang werd gezet voor mij om mee te nemen naar Ghana. Nog steeds fluisterend vertelde Renfred dat dit echt mee moest.
Is Renfred klaar voor de terugreis?
De controles en revalidatie verliepen goed. Aan een terugvlucht werd gedacht zo half april. Totdat Renfred heimwee kreeg plus Corona de kop opstak. De laatste controle in ziekenhuis (verplicht om terug te mogen vliegen) moest nog plaats vinden. De angst dat het vliegruim gesloten zou worden maakte een eerdere planning om terug te vliegen noodzakelijk. Een nieuw visum voor mij moest desnoods met spoed aangevraagd worden, zodat we dinsdag terug konden vliegen. Dus ook een spoedcontrole voor Renfred. Het was voor de organisaties een heel weekend proberen contact te krijgen om tickets te veranderen. We waren niet de enige die belden. Wat een werk is er verzet door Luchtvaart zonder Grenzen. Een aanvraag voor een spoedvisum deed ik tijdens dat weekendje weg met familie. Uiteindelijk werd besloten Renfred zonder begeleiding terug te laten vliegen, want ik zou 14 dagen in quarantaine in Ghana moeten. Wat een moeilijke beslissing is dit geweest. Wat een verdriet en zorgen bracht dit bij mij te weeg. Zou het goed gaan aan boord? De oplossing op Schiphol zou zijn, bedacht ik ’s nachts, dat ik Renfred met kinderbegeleiding van de KLM naar de gate zou brengen. Ik werk op Schiphol als vrijwilligster bij het Meditatie Centrum en met hun toestemming zou dat mogelijk moeten zijn. Dit was het laatste wat ik voor hem kon doen qua begeleiding!
De terugreis naar zijn ouders in Ghana
De ochtend voor vertrek bedankte Renfred per filmpje iedereen dat het gelukt was. Wat een blijdschap bij hem. Het was ontroerend om elkaar te zien op Schiphol en Renfred vloog in mijn armen. Helaas moest ik hem vertellen dat ik niet mee kon maar er goed voor hem gezorgd zou worden aan boord door de stewardessen. Bij de gate zag ik een oudere dame zitten. Ik vroeg waar zij zat en of zij bereid zou zijn een oogje in het zeil te houden. Ik heb haar meegedeeld, dat zij geen verantwoording voor hem hoefde te dragen en haar 'taak' alleen wat aandacht en het geven van een knuffel zou zijn. Volmondig antwoordde zij positief op mijn vraag. Personeel hielp fantastisch mee en gaf Renfred een extra stoel dichtbij de oudere dame. Ik bleef samen met de pastor van de luchthaven bij de gate tot ik echt het vliegtuig zag weg taxiën. Stel dat het vliegtuig vertraging had en men van boord moest gaan dan wilde ik er opnieuw voor hem zijn. Aan boord is hij verwend door de crew. De vlucht verliep probleemloos en laat in de avond kregen we bericht dat het toestel veilig geland was en Renfred onder begeleiding van de kinderopvang ter plaatse, herenigd werd met zijn ouders.
Opluchting voor iedereen in Nederland
Een dag later werd het luchtruim gesloten! Dit geeft achteraf aan hoe moeilijk de beslissing ook was, dat het de juiste beslissing was. We moesten er niet aan denken dat Renfred met zo’n heimwee nog maanden in Nederland had moeten blijven. In mei is Renfred 8 geworden. We spraken een boodschap in en zongen voor hem. Super dat we in een wereld met communicatie leven! Regelmatig hebben we nog contact en ook al was het in het begin even wennen voor de ouders gaat het goed met hem. Tenslotte is hij vervroegd naar huis gegaan, maar de zorg daar kan het nu handelen! Voor mij persoonlijk was dit een moeilijke tijd, maar het is allemaal dankzij de inzet van velen tot een goed einde gekomen.
Stieneke
Graag wil ik mijn ervaringen en belevenissen als vrijwilligster met u delen.
Sinds 10 jaar word ik nu als oud CCU verpleegkundige gevraagd om een kindje uit Afrika op te halen voor een hartoperatie in Nederland. Dit is meestal één keer per jaar. Naast werkzaam te zijn geweest in de gezondheidzorg heb ik gevlogen bij de KLM als stewardess, beide parttime. Het voordeel van deze twee beroepen is de weg te weten op de luchthavens en bij problemen in staat te zijn oplossingen te vinden. Dit laatste is menigmaal nodig geweest. Gelukkig kan ik altijd een beroep doen op Stichting Luchtvaart zonder Grenzen (LZG) mocht dit nodig zijn. Het helpt dan uit te leggen waarom je dit werk doet om zo good will te kweken bij de autoriteiten op de luchthaven. Ook kan het helpen te melden dat het een kind is uit hun land dat met hulp weer een toekomst krijgt.
Samenwerking Stichting Luchtvaart zonder Grenzen en Open Hearts for Kids
Luchtvaart zonder Grenzen heeft in Afrika verschillende missies, onder andere om via gedoneerde vliegairmiles de kinderbegeleiding naar Nederland te regelen. De organisatie 'Open hearts for kids' heeft in verschillende Afrikaanse landen via zendelingen, vroedvrouwen of andere hulpverleners contact met elkaar. Deze veldwerkers ontmoeten naast allerlei medische problemen soms kinderen met ernstige hartafwijkingen. Wanhopige ouders lopen dagen met hun zieke kind naar een dichtstbijzijnde ziekenhuis of dokterspost, in de hoop antwoord te krijgen waarom dit kind anders is. Mocht het kind een hartafwijking hebben en er in het land zelf geen mogelijkheid is om dit operatief te verhelpen dan neemt de contactpersoon contact op met de 'Stichting open hearts for kids'. Uitvoerig overleg vindt o.a. in het LUMC plaats. Mocht de afwijking inderdaad operabel zijn en het ziekenhuis in Nederland heeft zijn fiat gegeven, begint voor 'Luchtvaart zonder Grenzen' het regelen van vervoer naar Nederland.
Wat betekent kinderbegeleiding voor mij als vrijwilliger
Voor mij persoonlijk voel ik dat ik een schakel mag zijn in een zeer kostbare ketting. Met elkaar doen we dit en wordt de ketting een geheel. Het is een verantwoordelijke taak ter plaatse. Gecontroleerd moet worden of het kind echt fit to fly is, of alle papieren kloppen, er geen letter verkeerd staat op de formulieren. Een andere vraag is of het kind goed voorbereid is. Welke medicijnen gebruikt het, kent het speciale gewoontes, verstaat het Engels of Frans. Zo niet dan vraag ik de tolk wat woorden fonetisch op te schrijven. Graag ben ik een dag extra in het land zodat de ouders vertrouwen in mij kunnen krijgen en het kindje (vaak jonger dan 4 jaar) mij leert kennen en ik haar/hem. Meestal heeft het kind geen koffer bij zich omdat er gewoon niets is om in te pakken. Ik vraag dan ook aan contactpersoon wat extra kleding mee te geven. Hoe anders is de terugreis na een paar maanden. Vaak gaan er 2 of 3 koffers mee met van alles en nog wat. Ook hulpgoederen voor een ziekenhuis of schooltje. Om deze reden reis ik zelf met alleen een trolley zodat er genoeg ruimte is voor extra bagage.
Wat betekent het voor de ouders van het kind
Het is niet niks met een blanke onbekende vrouw je kind mee te moeten geven en niet te weten of je het ooit nog terugziet. Zal de operatie slagen? Het kind heeft nog nooit gevlogen maar ik heb altijd de indruk dat hij of zij zich voelt zitten in een grote huiskamer vol met mensen. In het vliegtuig begint de eerste ontmoeting met de onbekende wereld. Aan de ouders zelf vertel ik altijd dat ik zelf moeder ben en weet wat er in hen omgaat. Ik laat merken dat ik hun kostbare bezit zal verzorgen als mijn eigen kind. Bij het overdragen van het kind krijg ik tranen in m’n ogen en durf ouders bijna niet aan te kijken. Aan de moeder geef ik een zilveren ketting met hartje, onze verbondenheid.
Afscheid op het vliegveld in het algemeen
Het afscheid probeer ik zo kort mogelijk te houden. Een keer vertrok ik in een busje vol met familieleden naar het vliegveld. Iedereen in bedrukte stemming. Met moeite kon ik er nog in. Ze vertelden dat als ik weer veilig met hun kind zou terugkomen er nog veel meer mensen zouden staan! Het verschil met heen gaan en terugkomen is een groot feest vol blijdschap. Vaak wordt er een gebed uit gesproken op het vliegveld. Ook dat is om kippenvel van te krijgen. Het kind geef ik een hand en samen gaan we door de controles wat mij hartkloppingen bezorgt. Zal het lukken, zijn alle formulieren aanwezig en correct ingevuld? Rent het kind niet terug naar de ouders?Eenmaal door alle controles begint voor mij een beetje de ontspanning. Af en toe is het kind in en in verdrietig en als troosten niet helpt, laat ik hem of haar even rustig alleen zitten en na enige tijd als het beseft dat we echt gaan komt het naar je toe. We gaan wat kleuren of spelletjes doen. Een keer heb ik tijdens een terugvlucht de hele nacht 'Mens erger je niet' gespeeld.
Mijn reis met Renfred
Mijn laatste reis vond plaats eind januari jl. Corona was al aanwezig in verschillende landen, ook in Ghana waren er strenge maatregelen vooral om het land binnen te komen. Ik ging Renfred ophalen uit Accra, dit keer een wat ouder jongetje van 7 jaar. Met de ouders en zusjes en contactpersoon vond de eerste ontmoeting de volgende dag plaats in mijn hotelletje. Een overbezorgde vader legde me van alles uit over zijn zoontje, o.a. de manier hoe hij in bed gelegd moest worden. De vader liet me filmpjes zien. We aten met elkaar en de stille Renfred nam mij op. Gelukkig was zijn eetlust goed en ik vertelde hem dat ik een lekkere kindermaaltijd voor hem besteld had voor aan boord. Ze hadden hem goed voorbereid. Ik observeerde geen benauwdheidsklachten of andere zichtbare verschijnselen van zuurstoftekort. We bleven een paar uur samen en het ging goed.
De vliegreis naar Nederland
De volgende avond laat spraken we opnieuw in het hotelletje af om richting het vliegveld te gaan. Met een knuffel in zijn hand die hij van mij kreeg als een soort mascotte voor de komende tijd ging de reis beginnen. Alles verliep vlotjes en de autoriteiten vroegen naar de bekende formulieren. Ik overhandigde één van hen de hele map en hij antwoordde:” You are good prepared mam”. (dank aan organisaties!). Bij de gate zat Renfred stil naast me. Hij wilde niets doen qua kleuren of spelletje. Opeens zag ik tranen over zijn wangen lopen. Wat een stil verdriet. Ik vroeg aan twee jonge in Nederland wonende Ghanese dames of ze hem in zijn taal nog eens het een en ander wilde duidelijk maken. Ook dat ik hem zo dapper vond! De reis verliep vlekkeloos. Tijdens de maaltijd wees Renfred naar mijn rijst, fluisterend maakte hij duidelijk dat hij dat ook nog wel wilde eten, naast zijn eigen kindermaaltijd. De filmpjes aan boord vond hij geweldig en zijn vingertjes begrepen al snel hoe het allemaal werkte! Door de bemanning werd hij nog eens extra verwend. Op Schiphol stonden de twee pleeggezinnen waar Renfred afwisselend zou verblijven en afgevaardigden van beide organisaties ons op te wachten. Een warme jas werd aangetrokken en het was mij duidelijk dat er de komende tijd een warme deken over hem heen geslagen zou worden. Na de overdracht ging ieder zijns weegs.
Ondertussen bij het gastgezin
Contact hielden we intensief met elkaar. Zowel met de familie in Ghana als met de gastouders. Wat waren zij opgelucht toen zij de eerste foto’s kregen toegestuurd en alles goed verlopen was. Nu brak een spannende tijd aan. De eerste weken kom ik niet langs bij de gastouders ook om te voorkomen dat het kind denkt dat ik hem al terug ga brengen. Na de geslaagde operatie bezocht ik Renfred in het ziekenhuis en thuis bij de pleegouders in Katwijk. Cadeautjes die ik had meegenomen wilde hij niet openen. Die waren voor zijn broertje en zusje fluisterde hij. Hij had het prima naar zijn zin daar bij de families. Speelde heerlijk, er werd gestoeid met de andere kinderen van het gezin en hij keek zoals alle kinderen naar filmpjes. Het ging goed met hem en zienderogen knapte hij op. Opeens verdween hij naar boven. Terugkomend met een grote tas die in de gang werd gezet voor mij om mee te nemen naar Ghana. Nog steeds fluisterend vertelde Renfred dat dit echt mee moest.
Is Renfred klaar voor de terugreis?
De controles en revalidatie verliepen goed. Aan een terugvlucht werd gedacht zo half april. Totdat Renfred heimwee kreeg plus Corona de kop opstak. De laatste controle in ziekenhuis (verplicht om terug te mogen vliegen) moest nog plaats vinden. De angst dat het vliegruim gesloten zou worden maakte een eerdere planning om terug te vliegen noodzakelijk. Een nieuw visum voor mij moest desnoods met spoed aangevraagd worden, zodat we dinsdag terug konden vliegen. Dus ook een spoedcontrole voor Renfred. Het was voor de organisaties een heel weekend proberen contact te krijgen om tickets te veranderen. We waren niet de enige die belden. Wat een werk is er verzet door Luchtvaart zonder Grenzen. Een aanvraag voor een spoedvisum deed ik tijdens dat weekendje weg met familie. Uiteindelijk werd besloten Renfred zonder begeleiding terug te laten vliegen, want ik zou 14 dagen in quarantaine in Ghana moeten. Wat een moeilijke beslissing is dit geweest. Wat een verdriet en zorgen bracht dit bij mij te weeg. Zou het goed gaan aan boord? De oplossing op Schiphol zou zijn, bedacht ik ’s nachts, dat ik Renfred met kinderbegeleiding van de KLM naar de gate zou brengen. Ik werk op Schiphol als vrijwilligster bij het Meditatie Centrum en met hun toestemming zou dat mogelijk moeten zijn. Dit was het laatste wat ik voor hem kon doen qua begeleiding!
De terugreis naar zijn ouders in Ghana
De ochtend voor vertrek bedankte Renfred per filmpje iedereen dat het gelukt was. Wat een blijdschap bij hem. Het was ontroerend om elkaar te zien op Schiphol en Renfred vloog in mijn armen. Helaas moest ik hem vertellen dat ik niet mee kon maar er goed voor hem gezorgd zou worden aan boord door de stewardessen. Bij de gate zag ik een oudere dame zitten. Ik vroeg waar zij zat en of zij bereid zou zijn een oogje in het zeil te houden. Ik heb haar meegedeeld, dat zij geen verantwoording voor hem hoefde te dragen en haar 'taak' alleen wat aandacht en het geven van een knuffel zou zijn. Volmondig antwoordde zij positief op mijn vraag. Personeel hielp fantastisch mee en gaf Renfred een extra stoel dichtbij de oudere dame. Ik bleef samen met de pastor van de luchthaven bij de gate tot ik echt het vliegtuig zag weg taxiën. Stel dat het vliegtuig vertraging had en men van boord moest gaan dan wilde ik er opnieuw voor hem zijn. Aan boord is hij verwend door de crew. De vlucht verliep probleemloos en laat in de avond kregen we bericht dat het toestel veilig geland was en Renfred onder begeleiding van de kinderopvang ter plaatse, herenigd werd met zijn ouders.
Opluchting voor iedereen in Nederland
Een dag later werd het luchtruim gesloten! Dit geeft achteraf aan hoe moeilijk de beslissing ook was, dat het de juiste beslissing was. We moesten er niet aan denken dat Renfred met zo’n heimwee nog maanden in Nederland had moeten blijven. In mei is Renfred 8 geworden. We spraken een boodschap in en zongen voor hem. Super dat we in een wereld met communicatie leven! Regelmatig hebben we nog contact en ook al was het in het begin even wennen voor de ouders gaat het goed met hem. Tenslotte is hij vervroegd naar huis gegaan, maar de zorg daar kan het nu handelen! Voor mij persoonlijk was dit een moeilijke tijd, maar het is allemaal dankzij de inzet van velen tot een goed einde gekomen.
Stieneke